ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Την Πέμπτη 24/01/2013, ο μουσικός παραγωγός Κώστας Ηλιάκης, μέσω της συχνότητας του ραδιοφωνικού σταθμού ΣΚΑΙ ΚΡΗΤΗΣ, και της εκπομπής του "Ο από μουσικής Θεός", έκανε ένα δίωρο αφιέρωμα στο έργο μου. 

Τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτή του την τιμητική πρωτοβουλία και για την συγκίνηση που με έκανε να νιώσω, ντύνοντας τα κείμενά μου με τις πιο δικές μου μουσικές. Όταν η σιωπή των λέξεών σου, αγκαλιάζει την σιωπή των αναγνωστών σου κι έτσι αυθόρμητα θέλουν να τις μοιραστούν, είναι το καλύτερο δώρο.

Μαρία Χρονιάρη

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΚΑΤΕΒΑΖΩΝΤΑΣ ΤΑ  9 ΑΡΧΕΙΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ SENDSPACE, ΕΔΩ:

http://www.sendspace.com/filegroup/ixK93970tlsOH2dR9iM9PJ4uDnxu9V0C85HtcI6fm7Vx1M6ce7MkUzGrriBfoYVhcZKJfg%2F2DzI

ΚΑΘΩΣ ΚΙ ΕΔΩ ΟΠΟΤΕ ΕΣΕΙΣ ΘΕΛΕΤΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΠΛΑ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ PLAY

https://soundcloud.com/o-apo-mousikis-theos/sets/o-apo-mousikhs-theos-me-logia?utm_source=soundcloud&utm_campaign=share&utm_medium=facebook&utm_content=https%3A%2F%2Fsoundcloud.com%2Fo-apo-mousikis-theos%2Fsets%2Fo-apo-mousikhs-theos-me-logia&code=AQDPLIJqRDVl1SvG9RS80o5sU8N_xTTLD_lTX-4TLHvbIispHwUbACtJtJ8HhU3uIksO0BeMfUR7roQ60fDqprxpA8dvw7YS09OGtc5huoP7qmyhqBQ5YyidyqFYa7yxXpGRoCNxPYKsJi9RlFzrEpv74j5OSyxo2Pk4hxvcpvsjIMhasmSEfbSWDubvnjlUyjDM-qhCxb6XgS3ipF-JgrH6#_=

ΜΙΑ ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΑΓΩΝΙΑ

"Όλοι ξέρουμε τί είναι αγωνία. Από τα παιδικά μας ακόμη χρόνια ξέρουμε πως είναι μια λευκή σελίδα, πάντα η ίδια. Σπάνια έχει μια καθαρογραμμένη ετικέτα που να εξηγεί τις αιτίες της. Κι όταν την έχει, συχνά είναι ψευδής. Μπορεί να νομίζουμε ή να δηλώνουμε πως έχουμε αγωνία για έναν λόγο και να την έχουμε για έναν εντελώς άλλο λόγο. Να πιστεύουμε ότι υποφέρουμε για το μέλλον μας και στην πραγματικότητα να υποφέρουμε για το παρελθόν μας. Να πιστεύουμε ότι υποφέρουμε από οίκτο και συμπόνια για τους άλλους και στην πραγματικότητα να υποφέρουμε για δικούς μας λόγους, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρούς, περισσότερο ή λιγότερο εξομολογήσιμους και μερικές φορές τόσο βαθιά θαμμένους, που μόνο ένας ειδικός, ένας ψυχαναλυτής μπορεί να ξεθάψει."

Πρίμο Λέβι, 1986

ΒΥΘΟΣ

 Ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένας ανεξάντλητος ωκεανός, γεμάτος από ανεξάντλητες νησίδες φωτός, που οδηγούν πάντα στο ίδιο σημείο: Το εντός του βάθος.

Καθισμένη σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της γης, που η θάλασσα ενώνεται με τη γραμμή του ορίζοντα, εδώ που η αρχή με το τέλος γίνονται ένα αδιόρατο ένα, εδώ έμαθα για πρώτη φορά να διαβάζω τον κόσμο.

Τίποτα δεν μπορεί να ταιριάξει μέσα σου το σύμπαν, αν εσύ δεν είσαι έτοιμος να το δεχτείς. Το βλέμμα μου γεμίζει από φιγούρες ανθρώπων, σαν κύματα που σπάνε στα βράχια. Τους κοιτώ με προσοχή, προσπαθώντας να διακρίνω εκείνη τη λεπτή σκιά ανάμεσά μας. Που μας χωρίζει. Που μας ενώνει.

Εκείνο που η ψυχή μπορεί να δει, το αγνοούν τα μάτια. Όμως ποιος δίνει πια σημασία στην ψυχή; Ποιος ψάχνει βαθιά μέσα του για αφορμές και αιτίες; Παίρνω ένα βότσαλο και το κρατώ σφιχτά: Σαν θησαυρό που φοβάμαι μην χάσω. Το βότσαλο αυτό ισοδυναμεί με χίλιες ευχές. Με χίλιες ελπίδες. Το νιώθω να γίνεται ένα με το δέρμα μου. Να εισέρχεται στα κύτταρά μου. Έχω γίνει ολόκληρη ένα βότσαλο. Έχω γίνει χιλιάδες ευχές, χιλιάδες ελπίδες. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τον εαυτό μου απ’ τη θάλασσα. Το μόνο που νιώθω είναι ο παλμός του ρεύματος των υδάτων.

Με πετάω στα κύματα. Ταξιδεύω σε κάθε θάλασσα. Σε κάθε ωκεανό. Ανακατεύομαι με φύκια, ψάρια και κοράλλια. Όσο πιο βαθιά γίνεται να πλησιάσω τον βυθό. Για να μπορέσω να δω καθαρά, όλα όσα πριν αγνοούσα. Για να ξεπλύνω από μέσα μου κάθε αμάρτημα που με μετέβαλλε από αυτό που έπρεπε να είμαι, σ’ εκείνο που τελικά έγινα.

Και είδα. Για να μπορείς να διατηρείς το δικαίωμα να λέγεσαι άνθρωπος, πρέπει πρώτα να το έχεις κερδίσει. Πρέπει να είσαι ταπεινότερος των ταπεινών,     φτωχότερος των φτωχών, μικρότερος κι απ’ το πιο μικρό κοράλλι. Να αφήσεις τον πόνο του άλλου να εισέλθει μέσα σου και να χωρέσει. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο ανθρώπινα θεϊκό, απ’ το να πονάς με τον άλλο. Για τον άλλο.

Σε μια εποχή που όλα εκπίπτουν και όλα χάνουν τον δρόμο τους, σε μια χρονική στιγμή που μόνο η επιφάνεια γίνεται διακριτή στο μάτι των ανθρώπων, τίποτε δεν έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ το να μην ξεχνάς να παραμένεις άνθρωπος.

Γιατί άνθρωπος είναι ο βυθός του ανθρώπου.

Μαρία Ι. Χρονιάρη

Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ", όπου θα φιλοξενείται η μόνιμη στήλη μου, "Ιστορίες του ωκεανού". Την εφημερίδα μπορείτε να την κατεβάσετε σε μορφή PDF, και να την διαβάσετε, εδώ:

http://www.ifonitonanogion.gr/media/files/FWNH-292.pdf

ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

Εσύ ξέρεις. 

Μαρία Χρονιάρη

ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

Η αγάπη για τον συνάνθρωπο, πρέπει να περνάει πρώτα από τα μάτια της ψυχής. Εκείνη βλέπει σωστά. Αυτή η πρωτόγονη μορφή όρασης, μας βοηθάει να αναγνωρίζουμε τον κόσμο. Και να τον προσφέρουμε. 

Μαρία Χρονιάρη

ΧΑΜΕΝΗ ΦΥΓΗ

Στις πρωινές εφημερίδες

Διάβασα

Για τον θάνατό μου

Λόγια λίγα

Και μια μικρή φωτογραφία

Φόρος τιμής

Στις εποχές

Που όλα ήτανε θάλασσα

Κι ένα φως

Μου γεννούσε φωτιές

Ύστερα

Όλα σαν να μην υπήρξαν ποτέ

Φόρεσαν τις σημαίες τους

Και χάθηκαν στο βυθό

Είμαι ο

Μοναδικός μάρτυρας

Της  ζωής

Μου

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΟΔΙΑ "ΞΕΓΥΜΝΩΝΟΥΝ" ΤΗΝ ΨΥΧΗ

Ευχαριστώ θερμά το μπλόγκ "ΓΥΜΝΑ ΠΟΔΙΑ", για τις δημοσιεύσεις αποσπασμάτων από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ", εκδ. Απόπειρα 2012.

Δείτε εδώ τις αναρτήσεις 
http://gymnapodia.wordpress.com/2012/12/13/chroniari/

http://gymnapodia.wordpress.com/2012/12/17/chroniari2/

http://gymnapodia.wordpress.com/2012/12/22/chroniari3/

Η ΓΡΑΦΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΙΩΠΗΣ

Θα μας συνοδεύσετε ως την θύρα των δυο βιβλίων σας;

Το πρώτο μου βιβλίο, «Εκεί που αλλάζω ζωές», εκδ. Απόπειρα 2010, είναι μία ποιητική συλλογή με πεζολογική φόρμα, γεμάτο από στιγμιότυπα ζωής και λόγο ερωτικά κεκαλυμμένο. Το «Επειδή Μαζί» εκδ. Απόπειρα 2012, αποτελεί έναν κρίκο μιας διακειμενικής αλυσίδας, που ξεκίνησε με το βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου «Πιο νύχτα δεν γίνεται», εκδ. Οξύ 2011. Τα κείμενα του «Επειδή Μαζί», συνομιλούν – απαντούν σε εκείνα του «Πιο νύχτα δεν γίνεται», δηλώνοντας πως όσο η ζωή συνεχίζει να περιβάλλεται από θάνατο, τόσο ο θάνατος θα μεταβάλλεται σε αφορμή της.

Θα συνεχίσετε να ισορροπείτε ανάμεσα στην πεζογραφία και την ποίηση ή βλέπετε το ένα να υπερτερεί του άλλου;

Από παιδί, όταν έμαθα να γράφω, έπαψα να μιλάω. Η σχέση μου με την γραφή ήταν από πολύ νωρίς ιδιαίτερη. Λόγω του κλειστού μου χαρακτήρα, αν κάποιος ήθελε και θέλει να με μάθει, θα χρειαστεί να με διαβάσει. Οπότε μόνο οι λέξεις με απασχολούν. Γιατί μόνο με εκείνες εκφράζομαι απόλυτα κι ακριβώς. Αυτές οδηγούν κάθε φορά το χέρι μου και η κατάληξη είναι ένα ποίημα ή ένα κείμενο. Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν νομίζω πως τίθεται θέμα ισορροπίας. Το κάθε είδος γραφής είναι ξεχωριστό από μόνο του, κι έχοντας γράψει και τα δύο, δεν μπορώ να κάνω διαχωρισμό.

Σκηνοθετήσατε για το θέατρο Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου, από το ομώνυμο βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου. Πώς επιλέξατε το βιβλίο, πως χειριστήκατε το σενάριο, πως ήταν η εμπειρία;

Για να είμαι ακριβής, θα έλεγα πως το βιβλίο με επέλεξε. «Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου», του Σταύρου Σταυρόπουλου, ήταν κι εξακολουθεί να παραμένει ένα κομβικό σημείο στη ζωή μου, μια πυξίδα για μένα, για πολλούς λόγους. Και γιατί βέβαια επηρέασε κατά πολύ και την γραφή μου.

Η μουσικοχοροθεατρική ομάδα IlluminArti, ενδιαφέρθηκε να το θεατροποιήσει, επιλέξαμε κάποια κομμάτια από όλο το βιβλίο και συγκροτήθηκε ένα σώμα κειμένου πάνω στο οποίο δουλέψαμε πολύ με την ομάδα. Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα, γιατί είχαμε ταυτόχρονα στην σκηνή μουσική, κίνηση, πρόζα. Ήταν μια πολύ πρωτότυπη, στο στήσιμο και στην απόδοσή της, ροκ όπερα. Εξάλλου το βιβλίο ήταν οδηγός μας, το αγαπήσαμε, το σεβαστήκαμε και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Για μένα ήταν εμπειρία ζωής, διότι ήταν η πρώτη φορά που σκηνοθετούσα σε θέατρο και μάλιστα η αρχή έγινε με το ανάγνωσμα που με στιγμάτισε.

Σκέφτεστε λοιπόν και το ενδεχόμενο να ασχοληθείτε με το θέατρο είτε με το σενάριο είτε με τη σκηνοθεσία;

Ναι, θα ασχοληθώ ξανά με το θέατρο και την σκηνοθεσία. Υπάρχει ήδη το υλικό και δουλεύω πάνω σ’ αυτό.

Ποιες είναι οι σπουδές σας και πώς βιοπορίζεστε; Διαπιστώνετε κάποια εμφανή απορρόφηση των σπουδών και της εργασίας σας στη γραφή σας (π.χ στην θεματολογία ή τον τρόπο προσέγγισης);

Σπούδασα τηλεόραση, έκανα σεμινάρια σκηνοθεσίας κι εργάζομαι ως οπερατέρ. Δεν θα έλεγα πως οι σπουδές μου έχουν επηρεάσει την θεματολογία μου. Ούτε και τον τρόπο γραφής μου. Μάλλον η γραφή μου με «έσπρωξε» προς το επάγγελμά μου, καθώς συλλαμβάνω αρκετά τη ζωή σε μονοπλάνο.

Σας ακολούθησε ποτέ κανένας από τους ήρωες των βιβλίων σας; Μαθαίνετε τα νέα τους;

Οι ήρωες των βιβλίων μου είναι πάντα εγώ. Γράφω κάνοντας αναπαραγωγή του εαυτού μου. Των εκδοχών μου που υπάρχουν κι εκείνων που θα ήθελα να ήμουνα. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, διαρκώς τα νέα τους έρχονται κι αλλάζουν και δεδομένα.

Αγαπημένοι σας παλαιότεροι και σύγχρονοι συγγραφείς.

Είναι αρκετοί, Κωνσταντίνος Καβάφης, Φερνάντο Πεσσόα, Φράντς Κάφκα, Γιώργος Χειμωνάς, Σταύρος Σταυρόπουλος. Στον Σταύρο Σταυρόπουλο θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα, γιατί την γραφή αλλά και τον τρόπο σκέψης του, τα μελετάω πάνω από δέκα χρόνια. Η επιρροή του είναι πολύ μεγάλη και εμφανής σε όλα τα μου τα γραπτά. Αγαπά τις λέξεις, κι εκείνες του το ανταποδίδουν. Όλα τα έργα του έχουν μια πολύ προσωπική και ιδιαίτερη ματιά που μου ταιριάζει. Νιώθω πως πάντα μιλάει εκ μέρους μου.

Αγαπημένα σας παλαιότερα και σύγχρονα βιβλία.

Αγαπημένα αναγνώσματα είναι το «Πιο νύχτα δεν γίνεται» του Σταύρου Σταυρόπουλου, και «Ο εχθρός του ποιητή» του Γιώργου Χειμωνά.

Αγαπημένα σας διηγήματα.

Δεν διάβαζα ποτέ διηγήματα.

  

Σας έχει γοητεύσει κάποιος σύγχρονος νέος έλληνας λογοτέχνης;

Υπάρχουν αρκετοί καλοί νέοι, αλλά δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε ονόματα, γιατί ίσως να δυσαρεστήσω κάποιους.

Αγαπημένος ή/και ζηλευτός λογοτεχνικός χαρακτήρας.

Δεν υπάρχει κάποιος αγαπημένος λογοτεχνικός χαρακτήρας. Ταυτίζομαι περισσότερο με τις καταστάσεις, παρά με τα πρόσωπα. Γι’ αυτό κι όταν γράφω μιλώ για μένα.

Έχετε γράψει σε τόπους εκτός του γραφείου σας/σπιτιού σας;

Έχω γράψει σε όσα μέρη μπορείτε να φανταστείτε και κάτω από πολλές συνθήκες, αρκετά παράδοξες τις περισσότερες φορές. Για μένα δεν έχει σημασία ο τόπος, όσο η ιδέα που θα μου γεννηθεί και η ανάγκη μου να την εκφράσω εκείνη ακριβώς την στιγμή.

Ποιος είναι ο προσφιλέστερός σας τρόπος συγγραφής; Πώς και πού παγιδεύετε τις ιδέες σας;

Όπως σας ανέφερα και προηγουμένως, μοιάζει να με ακολουθεί ο τρόπος. Όταν μου έρχεται μια εικόνα για ένα ποίημα ή ένα κείμενο, την αποτυπώνω παντού. Αρκετές φορές στο κινητό μου τηλέφωνο εν είδει μηνύματος, αν δεν έχω άμεσα χαρτί. Έχει συμβεί εν ώρα εργασίας κι ενώ η εκπομπή είναι στον αέρα, με το ένα χέρι να κρατάω την κάμερα και με το άλλο, να γράφω στο περιθώριο μιας εφημερίδας που έτυχε να είναι δίπλα μου. Ή λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, να σκεφτώ μια λέξη που αυτόματα οδηγεί σε άλλη, με συνέπεια να χάσω τον ύπνο μου γράφοντας.

Εργάζεστε με συγκεκριμένο τρόπο; Ακολουθείτε κάποια ειδική διαδικασία ή τελετουργία; Επιλέγετε συγκεκριμένη μουσική κατά την γραφή ή την ανάγνωση; Γενικότερες μουσικές προτιμήσεις;

Η γραφή από μόνη της είναι ιεροτελεστία για μένα. Μια μυσταγωγία, μια συναυλία σιωπής που γεννά μέσα μου λέξεις. Όταν γράφω δεν ακούω μουσική γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Έχει συμβεί όμως από ένα συναίσθημα που μου προκάλεσε ένα άκουσμα, να προκύψουν κείμενα και ποιήματα. Κυρίως από την ροκ μουσική που αγαπάω.

Αγαπημένο σας ελληνικό λογοτεχνικό περιοδικό, «ενεργό» ή μη; Κάποιες λέξεις για τον λόγο της προτίμησης;

Λογοτεχνικά περιοδικά δεν διαβάζω επισταμένως. Κατά περιόδους μόνο, όταν έχουν κάποιο αφιέρωμα που με ενδιαφέρει.

Αν είχατε σήμερα την πρόταση να γράψετε μια μονογραφία – παρουσίαση κάποιου προσώπου της λογοτεχνίας ή γενικότερα ποιο θα επιλέγατε; 

Είναι ένας τομέας που δεν ανήκει στα ενδιαφέροντά μου, οπότε δεν θα την έγραφα.

Παρακολουθείτε σύγχρονο κινηματογράφο ή θέατρο; Σας γοήτευσε ή σας ενέπνευσε κάποιος σκηνοθέτης, ταινία, θεατρική σκηνή;

Βεβαίως και παρακολουθώ, εξάλλου σχετίζεται άμεσα με το επάγγελμα που εξασκώ. Μου αρέσει πολύ ο Ιαπωνικός και ο Κορεατικός κινηματογράφος. Οι ταινίες τους είναι ιδιαίτερα εσωτερικές και εγκεφαλικές. Υποδηλώνουν αντί να κραυγάζουν, κι αυτό μου ταιριάζει. Υπάρχει μία ταινία του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Κιμ Κι Ντούκ, «Ολομόναχοι Μαζί», που με έχει στιγματίσει βαθιά. Ένα κείμενο του «Επειδή Μαζί», γράφηκε εξ αφορμής αυτής της ταινίας.

Γράψατε ποτέ ποίηση – κι αν όχι, για ποιο λόγο;

Το πρώτο μου βιβλίο «Εκεί που αλλάζω ζωές», εκδ. Απόπειρα 2010, είναι ποιητικό.

Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;

Δεν διαβάζω κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχουν πολλά βιβλία στο σπίτι μου, πάνω στο γραφείο μου,  στα οποία ανατρέχω συχνά, κυρίως για να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να ανακαλύψει ό, τι κατά την πρώτη ανάγνωση μου διέφυγε.

Τι γράφετε τώρα; 

Τη νέα μου ποιητική συλλογή κι ένα παραμύθι.

Οι εμπειρίες σας από το διαδικτυώνεσθαι και το ιστολογείν [http://mchroniari.blogspot.gr/];

Διατηρώ ένα μπλόγκ όπου σε τακτική βάση ενημερώνω εκτός των κειμένων μου, και με ό, τι μου κινεί το ενδιαφέρον, κι έναν λογαριασμό στο facebook που σκέφτομαι να τον καταργήσω.

Διαβάζετε λογοτεχνικές παρουσιάσεις και κριτικές; Έντυπες ή ηλεκτρονικές; Κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στις μεν ή (και) στις δε;

Δεν έχω διαβάσει πότε κριτικές γιατί δεν πιστεύω στην κριτική. Σου στερεί αυτόματα την δική σου προσωπική κρίση, στην καταργεί πριν καν προλάβει να γεννηθεί. Σε προκαταβάλλει ερήμην σου. Κι εγώ θέλω να διαμορφώνω μόνη μου τις απόψεις μου.

Θα μας γράψετε κάποια ανάγνωση σε αστικό ή υπεραστικό μεταφορικό μέσο που θυμάστε ιδιαίτερα;  [μέσο - διαδρομή - βιβλίο - λόγος μνήμης]

Στα ταξίδια μου και γενικά στις μετακινήσεις μου, δεν διαβάζω. Προτιμώ να απολαμβάνω την διαδρομή. Να βλέπω όλα εκείνα που διαφεύγουν της προσοχής των υπολοίπων. Είναι σαν ένα είδος κλοπής του χρόνου της μη όρασης των άλλων. Μια συνομωσία μεταξύ εμού και των λεπτομερειών της ζωής.

Αν κάποιος σας χάριζε την αιώνια νιότη με αντίτιμο την απώλεια της συγγραφικής ή αναγνωστικής σας ιδιότητας, θα δεχόσασταν τη συναλλαγή;

Είναι πολύ δελεαστική η αιώνια νιότη και σίγουρα ενδιαφέρουσα. Είμαι βέβαιη όμως πως θα βαριόμουν αφόρητα. Υπάρχει ένα τραγούδι των Queen που λέγεται «Who wants to live forever?» που απαντά απόλυτα στην ερώτησή σας. Ο χρόνος έτσι κι αλλιώς ήταν και παραμένει άχρονος μέσα μου, οπότε δεν μεταβάλλομαι ιδιαίτερα. Η γραφή και η ανάγνωση είναι δύο στοιχεία που συντελούν σε μεγάλο βαθμό την προσωπικότητά μου. Οπότε δεν νομίζω πως τίθεται θέμα συναλλαγής.

Κάποια ερώτηση που θα θέλατε να σας κάνουμε μα σας απογοητεύσαμε; Απαντήστε την!

Δεν υπάρχει κάτι που παραλείψατε ή που θα ήθελα να με ρωτήσετε. Ευτυχώς που τελειώσαμε, γατί θα άρχιζα να έχω πρόβλημα με τις απαντήσεις! Σας ευχαριστώ.

Συνέντευξη στον Λάμπρο Σκουζάκη, Στο αίθριο του Πανδοχείου

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

http://pandoxeio.com/2013/01/08/aithrio112chroniari/
http://apopeirates.blogspot.gr/2013/01/blog-post_9.html
http://anartisas.blogspot.gr/2013/01/blog-post_10.html
http://sstavropoulos.blogspot.gr/2013/01/blog-post_10.html

ΠΕΙΡΑΜΑ

Που ξημερώνουν τον πόνο

Οι άνθρωποι;

Τι είναι αυτό

 Που μου ζητούν

Να τους δώσω;

Τι σχήμα έχει

Η θάλασσα μαμά;

Ξέρω

Όπως όλα τα ψέματα

Μου τα ’παν

Γι’ αλήθειες

Σκότωσα όλα

Τα παιχνίδια μου

Για να τα σώσω

Άλλωστε εγώ

Στον πόλεμο

Ήμουν πάντα

Με τους Ινδιάνους

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "Η ΣΚΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ" που κυκλοφορεί από τις εκδ. Απόπειρα)

ΠΟΝΗΜΑ

Ανυποχώρητα εγώ. Με τις παλάμες μου στραμμένες στο φως. Ό,τι κερδίθηκε ήταν πάντα γραφτό μου. Ό,τι απώλεσα μένει πάντα εντός. Τίποτα δεν θυμίζει εκείνο που ξέχασε και προτίμησε να αλλάξει πορεία.

Είναι μια θλίψη που σκεπάζει τα μάτια μου. Με ξυράφι χαράζω το βαρύπνοο πέπλο της. Όταν τελειώσω θα ανθίσουν τα χρώματα. Κανένας πόνος δεν είναι λιγότερο πόνος. Καμμιά νέα μνήμη δεν σβήνει το χθες. Όλα γυρίζουν σαν φως πριν το τέλος της μέρας. Για να δώσει τα όρια της περαιτέρω αρχής.

Έχω εναποθέσει όλες τις ελπίδες μου στη νύχτα. Υπάρχει κανονική ζωή; Ο μέτοικος μέσα μου απαίτησε: Ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τις λέξεις εκείνες που ποτέ δεν ακούστηκαν. Που ποτέ κανένα στόμα δεν τόλμησε να πει. Γιατί τις φοβήθηκε. Τόσο πολύ κρατάει ένα λεπτό; Ποιος είναι αυτός που μετράει τον χρόνο; Για ποιο λεπτό να φωνάξω σιωπή;

Ο ορίζοντας πίσω μου αναβοσβήνει συγγνώμες. Ο ορίζοντας μπροστά μου αναγνωρίζει πληγές. Για όλα φταίνε τα μάτια μου. Μπορούν πάντα να ακούνε τη βοή απ’ τα ψέματα. Γι’ αυτό θα έρχομαι πάντα ακεραιωμένη. Για να τελειώσω με απόφαση βέβαιη, κάθε αρχή που δεν φτάνει να πει.

Πίνω μια άδεια σαγκρία. Με τα τραγούδια μου όλα σπασμένα. Κάποτε, κάποιος ήταν εδώ. Τώρα μόνο φυγή. Προς τα πού αγαπιούνται οι άνθρωποι; Τί είναι αυτό που ποτέ δεν θα  λήξει; Τσουβαλιάζω τη θύμηση σε εστίες κενές. Ματωμένες φωτιές καθορίζουν το βλέμμα μου. Να ζήσω. Μόνο αυτό θέλησα. Μόνο αυτό είπα. Μα από τότε μόνο βροχή. Μαύρη βροχή· σαν θάνατος που απλώνει τα χέρια. Σαν τίποτα που γεννάει ευχές.

Το ρολόι στον τοίχο μου δείχνει χρόνια παρά. Όλοι οι δείκτες του συνωμοτούν για ένα επείγον. Πριν η ώρα χαράξει, θα ‘χω φύγει μετά. Θα ’χω φτάσει στο μέλλον που ιδρώνουν οι νύχτες.

Κι εκεί, τότε, το ρολόι στον τοίχο θα χτυπήσει ακριβώς.

Μαρία Χρονιάρη

(από το βιβλίο μου "ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ",εκδ. Απόπειρα 2012)

ΑΧΡΟΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ

Ένας χρόνος έφυγε. Για άλλη μια φορά. Ένας άλλος, ήρθε. Ξανά. Ο παλιός πήρε ό, τι κακό, πικρό, άσχημο, αλλά και όμορφο, καλό, ξένοιαστο ζήσαμε μαζί του. Γιατί έτσι πρέπει να είναι. Τα παλιά μπαίνουν στο μπαούλο της ιστορίας.


Ο νέος θα φέρει κι αυτός, κακά, άσχημα, πικρά, αλλά και καλά, όμορφα, ξέγνοιαστα.  Τον χρόνο που έφυγε, έχασα ανθρώπους που αγαπούσα και έκαναν την ζωή μου πιο ζωντανή. Προσδοκώ ο νέος, να μην μου πάρει κανέναν από εκείνους που αγαπάω, να μου δώσει ελπίδα και χρώμα για να μπορώ να ζω.

Το ίδιο εύχομαι για όλους σας. Καλή χρονιά!!!!


Μαρία Χρονιάρη