Είναι παράξενα κίτρινη μέσα στο μπλε. Ανάβει το τελευταίο σπίρτο της θύμησής του. Όταν χαράξει, τα σημάδια θα ζουν στη γλώσσα τους. Στο άγγιγμα του δέρματος οι πόροι ανοίγουν και μπαίνει. Η ηδονή. Όλη η θάλασσα χύθηκε πάνω της.



(απόσπασμα από το κείμενο "ΧΩΡΑ")

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

ΠΡΑΤΤΟΝΤΑΣ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ


Κατά τον δαίμονα εαυτού, λέξεις και νύξεις. Φράσεις ζωής ολοκληρωτικά καθολικής κι ανείπωτης. Μιας πραγματικότητας απροσπέλαστης στα μάτια των άλλων. Στο βιβλίο αυτό, το υποκείμενο ως θέμα αναφοράς του λόγου,  είναι πάντα παρόν στην απουσία του. Μια καταλυτική αλήθεια προσφοράς στη ζωή, μέσα από ώρες ενδοσκόπησης  προς την πλευρά του θανάτου. Που όμως τίκτει. Κυοφορεί μια ανελέητη μέρα.

Ο τρόπος που ο Σταύρος Σταυρόπουλος προσλαμβάνει τον κόσμο, είναι πάντα ένα πρίσμα, κάτω από το οποίο οι διαθλάσεις φωτός εξηγούν πόση ενέργεια σπαταλήθηκε μες στα χαλάσματα της ζωής που δεν είναι άλλη, από εκείνη που διαφεύγει από το βλέμμα των πολλών, για να καταλήξει όμως ως οδηγός, στα ίδια εκείνα μάτια.

Τα οράματα σαν από πάντα έτοιμα να υποδεχτούν την στιγμή. Πρωτοποριακός και ποτέ κοινότυπος, με γλώσσα σαφή, γράφει περιγράφοντας τις μικρές καθημερινές στιγμές, με τρόπο λυρικό μες στην πεζότροπη φόρμα του. Ξανασυστήνει την ποίηση ως στοιχείο ψυχής του ανθρώπου. Ως μια εσωτερική φωνή συνείδησης.

Λόγος σταθερά αναγεννησιακός με την βεβαιότητα της λέξης καρφωμένη στη σελίδα σαν κοπίδι. Αρθρωμένος  με την γνώση της όρασης. Μιλά τις λέξεις, κάνοντάς τες να συμβούν. Για να δείξει τις διαστάσεις της έννοιας που έχουν οι σκέψεις. Γιατί οι λέξεις στη γραφή του συμβαίνουν. Γεγονότα ψυχής, «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου».

Η γραφή δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Είναι μια διαρκής κατάσταση επαναλαμβανόμενης ρήξης με τον εαυτό μας, με την προοπτική της ζωής που υπάρχει κι αυτής που έπεται. Μια γέννα στιγμών που ζουν τόσο όσο κι η ίδια η στιγμή. Κι αυτό ο Σταύρος Σταυρόπουλος το γνωρίζει καλά.
Για τούτο τον λόγο και τα κείμενά του παραμένουν αθάνατα ρήγματα πλεύσης προς έναν κόσμο διαφορετικής υφής κι αντίληψης. Γιατί ό,τι σε σκοτώνει σε γεννά. Γιατί η σιωπή φωνάζει σταθερά αύριο. Γιατί «μας σωπαίνω εδώ».

Γιατί πάντα μόνο Κατά τον δαίμονα εαυτού.


Μαρία Χρονιάρη Ιούλιος 2015

(Η κριτική του βιβλίου δημοσιεύθηκε στο ηλ. περιοδικό πολιτισμού "Ο αναγνώστης")

Διαβάστε κι εδώ:

Κυριακή 9 Αυγούστου 2015

ΤΑ ΦΩΤΕΙΝΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ



Είμαστε κι εμείς που αγαπάμε την θλίψη μας και μέσα στα σκοτάδια έχουμε μάθει να τα πηγαίνουμε καλά με τον εαυτό μας. Εκεί που οι άλλοι βλέπουν νύχτα, μερικοί βλέπουμε ένα απίστευτο φάσμα χρωμάτων.

Γιατί το μαύρο έχει μια λάμψη που τυφλώνει. 

Μαρία Χρονιάρη